Internet is not only Connect But also Access.

အင္တာနက္ကို ဘာေၾကာင့္ သံုးခ်င္ၾကတာလဲ လို ့ ICT Training ေပးတဲ့ အခါ Trainee ေတြကို သင္ခါနီးခဏခဏ ေမးခဲ့ဖူးတယ္ ။

တစ္ခ်ိဳ ့က ကမၻာ တ၀ွမ္းက အၿဖစ္အဖ်က္ေတြကို သိခ်င္လို ့တဲ့ ။ တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ ့ဆက္သြယ္ခ်င္လို ့ ။ တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့ ပံုေတြ ၾကည့္ခ်င္လို ့တဲ့ ။

အသက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေန စလို ့ အသက္၃၀ေက်ာ္ ၄၀ နာ နီးပါး လူေတြ အားလံုး အင္တာနက္ဆိုတာက မသံုးဖူးခင္  အင္တာနက္အသံုးၿပဳပံုကို မသင္ရေသးခင္ သူတို ့ကို ေမးၾကည့္တယ္။ သူတို ့သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေၿဖၾကတာၿဖစ္ပါတယ္။

Self Study လို ့ေခၚႏိုင္မလား ??

မွတ္မိသေလာက္ Web Programming ေတြကို စၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ ဖိုရမ္ဆိုတဲ့ Web Portal ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားလာခဲ့တယ္ ။ အဲ့ဒီမွာ အသင္း၀င္ထားတဲ့ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ပိုင္ Profile ေလးမွာ Design Code ေတြ ထည့္လို ့ အလွဆင္ၾကတာပါပဲ။ ဆရာမ်ိဳးသူရ ရဲ ့ အဆင့္ၿမင္ အင္တာနက္ အသံုးၿပဳနည္း ဆိုတဲ့ နည္းပညာစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ၀ယ္ၿပီးကထဲက အင္တာနက္ဖိုး တစ္နာရီ ၁၀၀၀က်ပ္တိတိ ေပးရတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။ မုန္ ့ဖိုးေတြေကာ ၊ ဘံုးထားတဲ့ ပိုက္ပိုက္ေတြေကာ စုလို ့ နယ္က တစ္ဆိုင္တည္းသာ ရွိတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ သြားသံုးခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက Desktop ကြန္ပ်ဴတာ စခရင္ ၿပဴးတူးၿပဲတဲ ၾကီးေတြ နဲ ့ အခုလို LCD ဆိုတဲ့ အၿပားစခရင္ေတြဆိုတာ ဘယ္ေပၚအံုးမလဲ။

အင္တာနက္ကို ဘယ္သူ သင္ေပးတာလဲ

အင္တာနက္ကို ဘယ္သူမွ မသင္ေပးခဲ့သလို ၊ ကြန္ပ်ဴတာ အေၿခခံကိုေတာင္ အိမ္ကို တက္ခ်င္လို ့ပူဆာတာ ပယ္မဲေပးခံရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ ေက်ာင္းမွာ သူမ်ားေတြ  Microsoft က Paint နဲ ့ကြန္ပ်ဴတာ ပန္းခ်ီဆိုတာေလး ၿပိဳင္ေနတာကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ ့ၾကည့္ခဲ့ရတာ ။ ကြန္ပ်ဴတာ ခန္းဆိုတာ ဆယ္တန္းမွာ ေအခန္းနဲ ့ကပ္ေနလို ့ ေအခန္းက လူေတြက အခြင့္ထူးခံရၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္၀င္ထြက္ေနၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခု ။ ကိုယ္ေတြ ဘီခန္းက သူေတြက ဘာမွမဆိုင္ ။ ကြန္ပ်ဴတာ ခန္းမွာ ရံုးထိုင္တဲ့ ရူပသင္တဲ့ ဆရာမဆီကို အိမ္စာ စာအုပ္ေတြ သြားထပ္မွ ေငးၾကည့္ခဲ့ရတယ္ ဆိုရံုေလး ။ ဒီလိုနဲ ့ဆယ္တန္းၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ ၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေတာ့ အင္တာနက္ဆိုတာ ပါ ပါေနတာေလးက ကသိကေအာင့္ ႏိုင္လွခ်ည္ရဲ ့ဗ်ာ။

ၿဖစ္ခ်င္ရာ ၿဖစ္ဆိုၿပီး အိပ္ကပ္ထဲ အင္တာနက္ဖိုး ထည့္လို ့ ကြန္ပ်ဴတာ အေၿခခံေတာင္ မတက္တဲ့ သူက ၿမိဳ ့မွာ တစ္ခု တည္း ရွိတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ေလရဲ ့။ အဲ့ဒီတုန္းက MIRC ဆိုလား ။ Modin ဆိုတာလား မသိေတာ့ပါဘူး ။

သူမ်ားေတြ လုပ္တာ ခိုးၾကည့္ ။ လုပ္ၾကည့္ ၊ ကလိၾကည့္တယ္။ အီးေမးလ္မလိုတဲ့ ခ်က္ရြန္းေပါင္းစံုကို ႏွံ ့ခဲ့တယ္ ။ အင္းေလ အင္တာနက္မွ မသင္ရတာ ။ အီးေမလ္း ဘယ္ရွိမလဲ ဗ်ာ။

အဲ့ဒီတုန္းက ပထမဆံုး အီးေမးလ္ကို အင္တာနက္ဆိုင္က အင္တာနက္သင္ေပးတဲ့ ဆရာ ကို ကိုယ္က သင္တန္းသားမဟုတ္ဘဲ ဆရာတစ္လံုးေခၚရင္း အေကာင့္ လုပ္နည္း ေမးခဲ့ဖူးတယ္ ။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ၊ဘယ္လိုလုပ္ဆိုၿပီး စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးၿပခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီက စလို ့ေက်ာ္ခြတက္ခဲ့တယ္။

မွန္ပါတယ္ ။  သူတို ့ေၿပာတဲ့ Proxy ေပါင္းစံု ေက်ာ္ခြၿပီး အေကာင့္လုပ္ရတယ္ ။ ရွယ္ေက်ာ္နည္း ။ Ip address ဆိုတာေလး ခ်ိန္းၿပီး ေက်ာ္နည္း ။ ေဆာ့၀ဲလ္သံုးၿပီး ေက်ာ္နည္း ။ အိုး စံုစိေနတာပါပဲ။

ဂ်ီေမးလ္ကို ဘမ္းထားေတာ့ ဂ်ီေမးလ္နဲ ့ဆာဗစ္တူတဲ့ ေမးလ္ တစ္ခုကို ၀င္ၿပီး ေမးလ္ဖတ္ ေမးလ္စစ္တာေတြ လုပ္ခဲ့ရတယ္။Person.com ဆိုတာမွတ္မိၾကလား ။ အခုေတာ့ ဘာၿဖစ္သြားၿပီလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ စတင္ က်ဴစိန္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြေကာ အၿဖဴေတြေကာ အမဲေတြေကာ စံုလို ့အ၀ါေရာင္ စာအိတ္ပံုေလး ေပၚလာရင္ ပလြတ္ပလြတ္ ေၿပာဆိုတဲ့ေနရာေလးေလ။ အမယ္.. ဘယ္လိုၿဖစ္ေနပါတယ္ ဆိုၿပီး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား အရုပ္ေလးေတြေတာင္ ထည္ ့လို ့ရေသး။ ဒီလိုနဲ ့အင္တာနက္ သံုးတယ္ဆိုတာ ဒီလိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါလား ဆိုၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး ၿဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ ဆိုတာပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက သင္ဆရာမရွိဘဲ ၿမင္ရံု ၊ လုပ္ၾကည့္ရံုနဲ ့အင္တာနက္ တက္ခဲ့ရေတာ့ အခုလို အင္တာနက္ မတက္တဲ့ သူေတြကို ပိုၿပီး မွ်ေ၀ေပးဖို ့ခံစားခ်က္ေတြ ၿပင္းၿပလာတယ္။

အစ္ကိုၿဖစ္သူေတြက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီး ရန္ကုန္ ကို ပညာသင္ဖို ့ဆိုၿပီး တက္သြားၾကတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ နယ္မွာ ေက်ာင္းေလးတက္ရင္း ပဲ။ အေ၀းသင္ပဲ တက္ဖို ့အိမ္က အမွာေတာ္ရွိေပမဲ့ ဘာမွ မလုပ္ရမဲ့ အတူတူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေဒးပဲ တက္လိုက္တယ္။

တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွာ အင္တာနက္ဆိုတာေလးက ၿမိဳ ့မွာ အတိုင္းအတာနဲ ့ၿပန္ ့ေနၿပီ ။ ကြန္နက္ရွင္ကေတာ့ မေကာင္းဘူး ။ MPT တစ္လိုင္းပဲ ရွိတယ္။ အမယ္ အဲ့ဒီ MPT ဆိုတာလည္း အာဏာရွင္ဗ် ။  တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ ေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ ့မွာ အင္တာနက္ဆိုင္က ဆိုင္သံုးဆယ္ေလာက္ ၿဖစ္ေနၿပီ ။ ဟုတ္တယ္ ။ နယ္ၿမိဳ ့ဆိုေတာ့ တစ္ခုခု ခြင္ေကာင္းရင္ လူေတြက လုိက္လုပ္ၾကတာပါပဲ။အရင္းအႏွီးကလည္း နည္းနည္းမ်ားတယ္။   ဒီလိုနဲ ့အင္တာနက္ ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ကေန မ်ားမ်ား လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ လိုင္းကေတာ့ စုတ္ၿမဲေပါ့။ ေစ်းကေတာ့ နည္းနည္းစီက်လာတယ္ ။ လူေတြကလည္း ခက္တယ္ဗ် ။ ဒီလို လုပ္စားတဲ့သူမ်ားလာၾကေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ ။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က အင္တာနက္ သံုးခကို ေလ်ာ့လိုက္တယ္။ ၇၀၀ က်ပ္  ၆၀၀က်ပ္ ။ အင္းေလ လိုင္းတူတာ(စုတ္တာ) ခ်င္း အတူတူ ေပးရတာ တန္တဲ့ ဆိုင္ပဲ သြားမွာေပါ့ေလ။ တစ္ခ်ိဳ ့ က မေလ်ာ့ဘူး ။ ၀န္ေဆာင္မွဳ ေတြ နဲ ့ခ်ဳပ္တယ္ ။ ေကာ္ဖီတိုက္တာတို ့။ ဆယ္နာရီစာ မန္ဘာကဒ္လုပ္ရင္ ေလ်ာ့တာတို ့။ အမယ္ ကံစမ္းမဲေတာင္ ပါေသး။

အင္တာနက္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ အသိတစ္ေယာက္က ေၿပာၿပတယ္ ။ အင္တာနက္ဆိုင္ အားလံုးက MPT လိုင္းတစ္လိုင္းပဲ ရွိၿပီး အဲ့ဒီလိုင္းကို ပဲ ယူထားတာ ဆိုေတာ့ စုတ္တာလည္း အတူူတူ။ လိုင္းက်တာလည္း အတူတူေပါ့။ အဲ့..လိုင္းနည္းနည္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို ့က လိုင္းက်သြားရင္ တၿခားဆိုင္ေတြကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ ။ လိုင္းအေၿခအေန ဘယ္လိုလဲေၿပာ ။ဟိုဘက္က မက်ဘူးဆိုရင္ MPT ကို ဖုန္းဆက္ေပေတာ့။ အဲ့ဒီလို ဖုန္းဆက္တဲ့ အခါဆိုရင္ လိုင္းက အံုဖြဆိုၿပီး ၿပန္ေကာင္းလာေရာတဲ့။

၂၀၀၈ မွာ နာဂစ္ၿဖစ္ေတာ့ komyo.burmachannel ဆိုလား ။ မွတ္မွတ္ရရပဲ ။ အဲ့ဒီ ဘေလာ့က နာဂစ္တုန္းက စစ္အစိုးရ မေဖာ္ၿပတဲ့ (မုန္တိုင္းေၾကာင့္ေသဆံုးတဲ့ လူေတြ) ပံုေတြကို တင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဆိုတာေလးပါ။ ၿပီးေတာ့ Cbox မွာ လူေပါင္းစံုေပါ့ ။ ဆဲတာေတြေကာ ရန္ၿဖစ္ေနၾကတာေတြေကာ ..။ အဲ့ဒါလည္း ဖတ္ရတာ ၿပန္ေရးရတာ ေပ်ာ္စရာၾကီး ။ အင္းေလ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္မွ မၿမင္ရတာကို ။ ေနာက္ေတာ့  အဲ့ဒီ ဘေလာ့က ေပ်ာက္သြားတာလား ။ ဘန္းပစ္တာလား မေတြ ့ေတာ့ပါဘူး။

ဆရာမ်ိဳးသူရ စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး ဘေလာ့တစ္ခု လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူမ်ားေတြလို တင္တာထက္ ကလိတာ ၀ါသနာပဲပိုပါေတာ့ ဒီဇိုင္းေလးေတြ ေလွ်ာက္ခ်ိန္းတာနဲ ့အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတာပါပဲ။ စိတ္ကိုကလည္း ေမ်ာက္စိတ္ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကသာ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာခဲ့။ လုပ္ခဲ့ရင္ ကိုယ္လည္း သက္တမ္းတစ္ခု အတိုင္းအတာ ေလာက္မွာေတာ့ အဖတ္တင္ခဲ့ရမွာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာက ဖုိရမ္မွာပါ။

 ဆက္ရန္